علماى اخلاق روزه را به روزه عوام، روزه خواص و روزه خواص الخواص درجه بندى کرده‌اند، آیا این امر دلیل دینى دارد؟

آنچه علماى اخلاق فرموده‌اند، برگرفته از مجموع روایاتى است که در این زمینه وجود دارد.
امام باقر علیه‌السلام درباره روزه «عوام» مى‌فرماید: «روزه‌دار هر کارى انجام دهد، براى روزه او زیانى ندارد؛ اگر از چهار کار خوددارى کند: خوردن، آشامیدن، آمیزش با زنان و فرو رفتن در آب».[ من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 107.]
امام صادق علیه‌السلام درباره روزه «خواص» مى‌فرماید: «هرگاه روزه‌دار بودى، باید گوش و چشم تو در برابر کارهاى حرام و همه اعضاى تو در برابر کارهاى زشت نیز روزه‌دار باشد».[ بحارالانوار، ج 96 ص 292.]
حضرت على علیه‌السلام درباره روزه «خواص الخواص» مى‌فرماید: «روزه قلب و خوددارى از فکر گناه، برتر از روزه شکم و خوددارى از خوراک است».[ ر.ک: غررالحکم و دررالکلم.]